Ból po stracie mamy mieszał się z gniewem i niedowierzaniem. Nie mogłam pojąć, dlaczego nie pożegnała się ze mną przed śmiercią. Mieszkałam z dala, w Niemczech, pochłonięta pracą i codziennymi obowiązkami, ale zawsze myślałam, że jesteśmy blisko. Regularnie dzwoniłyśmy, dzieliłyśmy się troskami i radościami.
O śmierci mamy dowiedziałam się od sąsiada. Wiadomość uderzyła mnie z impetem, a poczucie winy ściskało gardło. Nie było mnie przy niej, kiedy odchodziła. Nie mogłam jej pożegnać, przytulić, powiedzieć, jak bardzo ją kocham.
Pogrzeb był dla mnie mrocznym rytuałem. Żal mieszał się z gniewem i niedowierzaniem. Jak to możliwe, że mama odeszła bez pożegnania? Co się wydarzyło w ostatnich dniach jej życia?
Po pogrzebie zostałam w Polsce do odczytania testamentu. W kancelarii notarialnej z drżącym sercem czekałam na słowa, które miały przesądzić o moim dalszym życiu.
Kiedy notariusz odczytał treść testamentu, nogi odebrały mi siłę. Mama nie zostawiła mi ani domu, ani oszczędności. Jedyne, co otrzymałam, to gorzkie słowa w testamencie, zarzucające mi obojętność i brak zainteresowania jej losem.
Poczułam się jak skruszona niczym proch. Wstyd palił moje policzki, a łzy spływały po twarzy. Jak mogłam zasłużyć na takie słowa? Czy naprawdę tak bardzo zawiodłam mamę?
Myślami wracałam do ostatnich rozmów telefonicznych. Czy rzeczywiście były one tak płytkie i pozbawione uczuć, jak sugerowała mama w testamencie? Czy przegapiłam jakieś sygnały ostrzegawcze, oznaki nadchodzącej tragedii?
Wyjazd z Polski był niczym ucieczka przed bolesną prawdą. Wróciłam do Niemiec z bagażem pełnym żalu, gniewu i poczucia winy. Dom mamy, który zawsze kojarzył mi się z ciepłem i miłością, stał się symbolem zdrady i odrzucenia.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. "Poprosił ubogą dziewczynkę, by pokazała mu, gdzie mieszka": Zmroził go widok kobiety leżącej na łóżku
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Mąż nagle zapragnął mieć dzieci, ale ja mam czterdzieści lat": Nie chcę podejmować takiego ryzyka