Mama spakowała sporo rzeczy, które moim zdaniem nie były jej potrzebne. Wzięła wyblakłe już chusteczki do nosa, choć przecież nikt już ich nie używa. Zapakowała lniane ręczniki, których nie spotyka się już w sklepach. Nie zabraniałam jej niczego brać, choć miałam jej zamiar kupić nowe rzeczy.
Chciałam, żeby wzięła ze sobą wszystko, co było drogie jej sercu. Wszystko odbywało się w milczeniu. Ona nic nie mówiła. Ja też nie zamierzałam.
Widziałam, że mama nie chce rozmawiać. Miałam świadomość, jak trudno jest jej pożegnać się ze wsią, w której mieszkała przez całe swoje życie. Miała tu mały domek, który, choć był ciasny, był czymś znajomym. Te cztery ściany były całym jej światem.
Dziś zabieram ją do siebie. Powinna się cieszyć, że będzie miała obok siebie kogoś, kto będzie mógł się nią zająć i jej pomóc. Niestety nie widziałam radości ani w jej oczach, ani w jej gestach, choć wie, że ją kochamy i bardzo chcemy, żeby była blisko nas. Byłam pewna, że będzie jej u nas dobrze, myślę, że ona też miała tego świadomość.
Widziałam, że serce się jej krajało na myśl o wyprowadzce z domu, z którym wiązało się wiele pięknych wspomnień. Ja sama uroniłam łezkę, widząc, jak trudno było jej pożegnać się z wioską. Liczę na to, że nasza miłość pomoże jej przetrwać to wszystko i odnaleźć się w nowym miejscu.
Na pewno pomogą jej w tym wnuki, które czekają, aż babcia przyjedzie do nich do domu. Mam nadzieję, że serce jej nie pęknie...
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. Moja sąsiadka doprowadza mnie do szału. Wpada bez zaproszenia, wszystko ode mnie pożycza. Mam jej już serdecznie dość
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Darek z programu „Rolnik szuka żony” stawia poważne zarzuty wobec producentów formatu. Wszystko w kontekście awantury o herbatę