Historia jednych urodzin. Dlaczego ludzie świętują Boże Narodzenie w różnych terminach

Prolog

Według Tradycji był wśród nich mężczyzna o imieniu Symeon. Kiedy przetłumaczył księgę proroka Izajasza i doszedł do słów:

„Oto Dziewica przyjmie i urodzi Syna, i będą nazywać jego imię: Immanuel” (rozdział 7, werset 14), wydarzenie, które zdeterminowało całe jego przyszłe życie.

Pytanie brzmiało „dziewica”. W żydowskim oryginale widniało „Alma”. Zasadniczo można go przetłumaczyć na grecki zarówno jako „dziewica”, jak i „młoda kobieta”. W tym drugim przypadku niekoniecznie musi być dziewicą - po prostu zamężną kobietą.

Symeon bez wahania umieścił „młodą kobietę” w tekście greckim, zwłaszcza że Biblia żydowska z reguły używa innych słów, by wskazać dziewictwo. Anioł pojawił się tłumaczowi i nakazał zmienić tekst i umieścić „dziewicę”. Ponadto obiecał Symeonowi, że nie umrze, dopóki na własne oczy nie zobaczy spełnienia tego proroctwa ...

I po trzystu latach w małej żydowskiej wiosce Betlejem narodziło się Dziecko. A gdy czterdziestego dnia Matka przyprowadziła Go do Świątyni Jerozolimskiej, Symeon ujrzał zarówno Dziewicę, jak i Emmanuela. Chociaż Dziecko nazywało się Jezus, Symeon zrozumiał, dlaczego imię Immanuel, co oznacza „Bóg jest z nami”, było w proroctwie - ponieważ Symeon trzymał Go w swoich rękach. Bóg stał się Człowiekiem.

Urodziny to smutne wakacje?

W porównaniu do innych wielkich wydarzeń w życiu Chrystusa, chrześcijanie zaczęli obchodzić swoje urodziny bardzo późno. Na przykład niezawodnie wiadomo, że zmartwychwstanie Zbawiciela było już celebrowane przez samych apostołów.

Pierwsi chrześcijanie obchodzili także Wniebowstąpienie Pańskie, Chrzest, Dzień Zesłania Ducha Świętego na Apostołów. Jednak wzmianka o narodzinach Chrystusa pojawiła się dopiero w III wieku. Jak wytłumaczyć to „zapomnienie”? Jak możesz nie pamiętać, nie zaznaczać takiej daty?

To zachowanie pierwszych chrześcijan wydaje się naprawdę dziwne, ponieważ dla prawie każdej osoby urodziny są głównym świętem roku. Co powiedzieć o urodzinach boga-człowieka, Zbawiciela świata? Dlaczego data jego narodzin była w „zapomnieniu”? Dlaczego ewangeliści Mateusz i Łukasz, którzy mówią o Bożym Narodzeniu, nie podają tej daty, chociaż na przykład w Ewangelii Łukasza jest wiele innych dokładnych dat? Czy w tej „ciszy” była logika? A jeśli tak, to który?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy najpierw spojrzeć na środowisko historyczne i kulturowe, w którym Jezus się urodził i żył. Po drugie, w warunkach, w których głoszenie chrześcijaństwa miało miejsce po Jego zmartwychwstaniu - w I-II wieku.

Żydzi i poganie mieli inne podejście do urodzin. A jeśli poganie koniecznie przeprowadzili szerokie i wesołe świętowanie na cześć narodzin nowego człowieka, to Żydzi po prostu nie obchodzili tego dnia. Na przykład Biblia wspomina tylko o obchodach urodzin trzy razy. Najpierw faraon egipski, następnie okrutny prześladowca Żydów, władca Syrii - Antioch, a na końcu - Herod Antipas (syn króla Heroda Wielkiego). Nawiasem mówiąc, ostatni „spacer” zakończył się egzekucją Jana Chrzciciela (Ewangelia Marka, rozdział 6, wersety 17–29).

Czy Żydzi są tak obojętni na swoje dzieci, że nawet nie zauważyli swoich narodzin? Wręcz przeciwnie. Paradoks polega na tym, że ze wszystkich starożytnych ludów Izraelici najbardziej czcili rodzenie dzieci. Głównym nerwem i znaczeniem Starego Testamentu jest oczekiwanie na Mesjasza-Zbawiciela obiecanego przez Boga. Obietnica, że ​​On przyjdzie, została dana pierwszemu ludowi natychmiast po ich upadku.

A potem strony Pisma Świętego wielokrotnie potwierdzają, że Mesjasz narodzi się wśród narodu żydowskiego. Oznacza to, że każda izraelska kobieta była postrzegana jako potencjalna matka Mesjasza. Wszystkie dziewczyny w wieku 14 lat muszą wziąć ślub. Kobieta, która nie mogła mieć dzieci, została uznana za nieszczęśliwą.

Jeśli w rodzinie urodziło się dziecko, samo wydarzenie porodowe nie było znane. W dziecku uwielbiony był izraelski Bóg, co jest znaczeniem wszystkich rytuałów religijnych, które były wykonywane na noworodku w pierwszych czterdziestu dniach jego życia.

Wydawałoby się, że jedno nie koliduje z drugim. Dlaczego nie możecie świętować urodzin i jednocześnie wychwalać Boga? Faktem jest, że idea wrodzonej grzeszności człowieka została „osadzona” w religijnej świadomości Izraelczyków przez Biblię. Jeśli ludzie rodzą się już z czymś, co sprawia, że ​​cierpią i grzeszą w przyszłości, to po co świętować dzień, który oznaczał początek wszystkich smutków i cierpień?

Ewangeliści byli Żydami, a mleko matki absorbowało kulturowe i religijne tradycje Izraela. To tłumaczy brak w Piśmie Świętym dokładnej daty narodzin Chrystusa. Pierwotnym obszarem rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa poza Palestynę byli także Żydzi, którzy nazywani są Żydami z diaspory lub rozproszeniem. Nic więc dziwnego, że Boże Narodzenie nie było na liście świąt chrześcijańskich pierwszych dwóch stuleci.

Oczywiście nie jest to jedyny powód, dla którego pierwsi chrześcijanie nie znali takich świąt. Podobnie jak w przypadku wielu innych wydarzeń, nie zajmowali się chronologią, ale samym faktem narodzin Zbawiciela. A jeśli się urodził, to znaczy, że został ukrzyżowany, umarł i zmartwychwstał.

A kazanie apostołów jest przede wszystkim kazaniem nie o Bożym Narodzeniu (było to oczywiste dla wszystkich chrześcijan), ale o Zmartwychwstaniu. „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, to nasze nauczanie jest daremne, daremne, a wasza wiara ... a jeśli tylko ufamy Chrystusowi w tym życiu, jesteśmy bardziej niezadowoleni ze wszystkich ludzi” (1 Koryntian, rozdział 15, wersety 14, 19 ) Apostoł Paweł nadał chrześcijaństwu tak lakoniczną i trudną charakterystykę, z której wymarło zmartwychwstanie Chrystusa.

Tak więc dla chrześcijan w pierwszych dwóch stuleciach wystarczył sam fakt narodzin Chrystusa. Nie było specjalnego święta poświęconego temu wydarzeniu, a podstawą życia kościelnego było doświadczenie Zmartwychwstania Zbawiciela. Ale już na początku III wieku chrześcijański pisarz Klemens z Aleksandrii mówi, że zna ludzi, którzy ostrożnie starają się ustalić nie tylko rok, ale także urodziny Jezusa.

Wakacyjne przeżycie

Co sie stalo Dziwne, ale u początków obchodów Bożego Narodzenia leżały okoliczności zewnętrzne, a nie romantyczne. W II wieku zaczęły się rozpowszechniać fałszywe nauki w środowisku kościelnym, które nazywano gnostyckimi (od greckiego. „Gnoza” - wiedza). Była to próba połączenia chrześcijaństwa, pogaństwa i filozofii greckiej.

Opracowano najbardziej fantastyczne systemy religijne, zapożyczone z mitologii, wierzeń egipskich i wschodnich. Gnostycy - byli poganie - wierzyli, że nie byli zobowiązani do porzucenia swoich poprzednich teorii wraz z przyjęciem chrześcijaństwa. Przeciwnie, chcieli z ich pomocą interpretować chrześcijaństwo „w wysokim i doskonałym sensie” z ich pomocą. Stąd twierdzenie, że posiadają prawdziwą wiedzę (gnozę), w przeciwieństwie do doktryny Jezusa rzekomo fałszywie interpretowanej przez chrześcijan.

Wszystkie te systemy są bardzo trudne do sklasyfikowania. Łączy ich jedno - mitologizacja obrazu Jezusa Chrystusa, zaprzeczenie, że Bóg naprawdę stał się człowiekiem. To znaczy, zaprzeczono podstawowej idei chrześcijaństwa - wyjątkowości osoby Jezusa Chrystusa jako jedynej drogi zbawienia.

Gnostycyzm był poważnym zagrożeniem dla Kościoła. W polemice z nim ustanowiono święto, które nazywało się Fenomenem (greckim - Epifaniusz). To święto było dwojakie. Obchodzono narodziny Chrystusa i Jego chrzest. Jak napisał jeden z Ojców Kościoła Jerome Stridon: „W swoich narodzinach Syn Boży ukazał się światu potajemnie, a podczas chrztu całkowicie”. Rzeczywiście, dopiero po chrzcie w wieku trzydziestu lat Chrystus rozpoczyna swoją publiczną posługę. Święto Objawienia Pańskiego obchodzono 6 stycznia (według kalendarza juliańskiego).

W IV wieku (według różnych źródeł z 336 lub 353 lat) w Kościele rzymskim Boże Narodzenie było oddzielone od chrztu. W związku z tym 25 grudnia zaczęli obchodzić Boże Narodzenie, a 6 stycznia - chrzest. Nawiasem mówiąc, święto Chrztu Pańskiego nie przestało być nazywane Objawieniem Pańskim. Nieco później Kościół Wschodni przyjął praktykę oddzielnych uroczystości. Decyzja ta została ostatecznie ustalona na II Soborze Ekumenicznym w 381 r.

Ale dlaczego Boże Narodzenie zostało przełożone na 25 grudnia?

Pod koniec grudnia podczas przesilenia zimowego Rzymianie wykonali saturnalia - uroczystości ku czci boga Saturna (Dies Natalis Solis Invicti - „urodziny niezwyciężonego słońca”). W tych czasach narodziny boga Słońca Mitry były powszechnie obchodzone w całym Cesarstwie Rzymskim.

Początki tych świąt są zrozumiałe: słońce zaczęło wschodzić, a dzień wschodził. Po początku IV wieku cesarz Konstantyn Wielki przerwał prześladowania chrześcijaństwa, Kościół wykorzystał te święta, aby ustanowić wiarę w Boga-człowieka. Polemikę z pogańskimi kultami słońca można usłyszeć w pieśniach Narodzenia Pańskiego, gdzie mówi się o nim jako o „prawdziwym słońcu”, „słońcu prawdy”, które oświetlało przedłużającą się zimę pogaństwa wraz z jego narodzinami.

Pod koniec grudnia podczas przesilenia zimowego Rzymianie wykonali saturnalia - uroczystości ku czci boga Saturna (Dies Natalis Solis Invicti - „urodziny niezwyciężonego słońca”). W tych czasach narodziny boga Słońca Mitry były powszechnie obchodzone w całym Cesarstwie Rzymskim.

Początki tych świąt są zrozumiałe: słońce zaczęło wschodzić, a dzień wschodził. Po początku IV wieku cesarz Konstantyn Wielki przerwał prześladowania chrześcijaństwa, Kościół wykorzystał te święta, aby ustanowić wiarę w Boga-człowieka. Polemikę z pogańskimi kultami słońca można usłyszeć w pieśniach Narodzenia Pańskiego, gdzie mówi się o nim jako o „prawdziwym słońcu”, „słońcu prawdy”, które oświetlało przedłużającą się zimę pogaństwa wraz z jego narodzinami.

Dlaczego Bóg stał się człowiekiem?

Jeśli chodzi o stosunek do kultów pogańskich, chrześcijaństwo poszło tutaj utartą drogą. W historii religii istnieje takie zjawisko: gdy jakaś tradycja religijna chce się zakorzenić, wówczas jako wsparcie wykorzystuje bardziej starożytne tradycje religijne i święta. Co więcej, okazuje się, że język wiary (kultowy, symboliczny) jest ogólnie bardzo podobny w różnych religiach.

Cała różnica w treści. Służba świąteczna, wykorzystująca stare formy kultu, potwierdza fundamentalną nowość tego wydarzenia. Chrześcijanie wierzą, że w tym dniu nie narodził się inny bóg, odpowiedzialny za ruch słońca, ale Stwórca słońca. Z czasem narodził się Stwórca czasu, Stwórca człowieka stał się człowiekiem. A co było zupełnie nie do pomyślenia dla mitologii pogańskiej - aby się narodzić, potrzebna jest zgoda i udział człowieka.

W tym czasie prawie wszystkie systemy religijne znały narodziny bez mężczyzn. Możesz wskazać mity, które mówią o cudownych narodzinach bohaterów i wielkich ludzi, takich jak Dionizos, Romulus, faraon egipski itp. Jaka jest różnica między tymi legendami a narodzinami Chrystusa? Fakt, że ludzie-bogowie urodzili się w pogańskich mitach, a chrześcijaństwo twierdzi, że Bóg-człowiek urodził się w Betlejem. A różnica tutaj nie jest wcale słowna.

Kiedy czytasz teksty nabożeństwa świątecznego, nie możesz pozbyć się myśli o widocznej sprzeczności. Z jednej strony Absolutem Niedostępnym, Niezgodnym jest Bóg Biblii, którego „nie można zobaczyć, aby nie umrzeć”. Z drugiej strony, bezbronne Dziecko, które wymaga opieki i opieki, którą Maria otacza i umieszcza w pokoju dziecinnym (nawiasem mówiąc, biblijne przedszkole nie jest łóżeczkiem, ale karmnikiem dla bydła w stajni). Ale to Dziecko jest tym samym Bogiem.

Jakie jest znaczenie tego, co się stało? Dlaczego Bóg stał się Człowiekiem? Już w II wieku św. Ireneusz z Lyonu odpowiedział w ten sposób: „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się bogiem”. Od prawie dwóch tysięcy lat Kościół powtarza te słowa w różnych formach, aby wyrazić istotę chrześcijaństwa. Apostoł Paweł nazwał wcielenie Boga - Jego „poniżeniem”, „deprecjacją”. Ale aby człowiek mógł wstąpić do Nieba, Niebo musiało zejść na ziemię.

Jaką datę narodził się Chrystus?

Jeśli uważnie przeczytasz Pismo Święte, to obchody Bożego Narodzenia 25 grudnia nie wyglądają tak pochopnie. Istnieją informacje, na podstawie których można w przybliżeniu obliczyć urodziny Jezusa. Faktem jest, że wraz z Dziesięcioma Przykazaniami Mojżesz otrzymał od Boga o wiele więcej instytucji religijnych i obywatelskich na górze Synaj.

Jeden z nich dotyczył Tabernakulum Testamentu - pokoju, w którym przechowywano tablice z Dziesięcioma Przykazaniami. W Tabernakulum ministrowie powinni być stale obecni, aby składać poranne i wieczorne ofiary Bogu Izraela, odmawiać złożone modlitwy itp. Kapłanom. W ten sposób powstało starotestamentowe kapłaństwo i kult. Ponadto kapłaństwo w Starym Testamencie było dziedziczne i należało wyłącznie do plemienia Lewiego.

Król Dawid podzielił kapłanów na 24 akordy (zmiany), aby każda rodzina mogła służyć w świątyni. Okazuje się, że każda sukcesja ma dwa tygodnie służby.

Ewangelia Łukasza rozpoczyna się od ogłoszenia anioła kapłanowi Zachariaszowi, że jego niepłodna żona Elżbieta będzie miała chłopca, Jana, przyszłego baptystę Pana. „W czasach Heroda, króla Judei, był kapłan z linii Abby o imieniu Zachariasz ...

Pewnego razu, kiedy służył w porządku swojej linii przed Bogiem, jak zwykle u kapłanów, wszedł do świątyni Pana po kadzidło ...” pojawienie się anioła i ewangelia narodzin Jana Chrzciciela (Ewangelia Łukasza, rozdział 1, wersety 5-25).

Ale to nie interesuje nas teraz. Zachariasz pochodził z ptasiego akordu i miała wiele do zaoferowania ósmej (1 Kronik 24, werset 10). Żydowski kalendarz kultu (księżycowy) rozpoczął się od miesiąca Nisan, co odpowiada marcu i kwietniu kalendarza słonecznego. Plus cztery miesiące - i okazuje się, że sierpień.

W sierpniu Zachariasz zaczął służyć i przez dwa tygodnie przebywał w świątyni. W dalszej części Ewangelii jest powiedziane, że „po tych dniach Elżbieta, jego żona, poczęła”. Te słowa oznaczają, że między powrotem domu Zachariasza a poczęciem Jana Chrzciciela upłynął pewien czas, ale niezbyt długi.

Kościół obchodzi dzień poczęcia Jana Chrzciciela 23 września. Dalej Ewangelia mówi, że Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie o narodzinach z nią Syna Bożego nastąpiło sześć miesięcy po poczęciu Poprzednika. Dostajemy 25 marca, dzień, w którym Kościół celebruje Zwiastowanie, kiedy archanioł Gabriel ogłosił Dziewicy Maryi narodziny Syna Bożego od Niej.

Na koniec dodaj dziewięć miesięcy do tej liczby - a oto 25 grudnia, data Bożego Narodzenia. Ale świętując ten dzień, chrześcijanie nie tylko „zaznaczyli datę”, ale wczuli się w wydarzenie Narodzin Boga-człowieka. Dla chrześcijanina sama data nie jest tak fundamentalna.

Błąd wyuczonego mnicha

W starożytnym Cesarstwie Rzymskim chronologia była przeprowadzana „od założenia Rzymu”. Jeśli chodzi o cykl roczny, tutaj przed Juliuszem Cezarem panował całkowity chaos. W 45 r.p.n.e. Cezar wprowadził 365-dniowy rok na podstawie egipskiego kalendarza słonecznego z dodatkowym dniem w latach przestępnych.

Ale współczesną chronologię zawdzięczamy scytyjskiemu mnichowi Dionizyowi, zwanemu Małym, którego papież Jan I w 525 r. Poprosił o sporządzenie kalendarza z zapisem Narodzenia Pańskiego. Według obliczeń Dionizy, okazało się, że Chrystus urodził się w 754 r. Od założenia Rzymu. Jednak uczony mnich, jak się później okazało, się mylił. I oto dlaczego.

W źródłach Ewangelii i niechrześcijańskich jest kilka miejsc, które pozwalają dokładniej obliczyć rok narodzin Jezusa. Przede wszystkim jest to śmierć żydowskiego króla Heroda Wielkiego. Ewangelicy mówią, że narodzenie Chrystusa miało miejsce przed jego śmiercią (i nie na długo). I tutaj musimy sięgnąć do niechrześcijańskich dokumentów. Według żydowskiego historyka Józefa Flawiusza Herod panował do 750 r.

Od założenia Rzymu. Po drugie, na krótko przed śmiercią miało miejsce zaćmienie Księżyca. I po trzecie, że Żydzi obchodzili Wielkanoc, kiedy był już w innym świecie. Zaćmienie Księżyca rzeczywiście miało miejsce 12/13 marca 750 r. Od założenia Rzymu. A pierwszy dzień Wielkanocy w tym roku (obchodzony przez Żydów przez 8 dni) miał miejsce 11 kwietnia.

Zatem Pan urodził się nie później niż w marcu-kwietniu 4 lata przed Bożym Narodzeniem (oczywiście w „erze Dionizy”). W ciągu tych 4-5 lat popełniono błąd mnicha. W rzeczywistości, aby być konsekwentnym, żyjemy teraz nie w 2004 roku, ale w 2008 lub 2009 roku od Narodzenia Pańskiego.

Prawda historyczna

W dziesiątym wieku „era dionizyjska”, po raz pierwszy używana tylko na potrzeby kościoła, stała się obywatelska na Zachodzie. W 1582 r. Papież Grzegorz XIII nieznacznie poprawił kalendarz Juliusza Cezara (stąd nazwa „kalendarz gregoriański”). Jaką logikę zastosował? Średni czas trwania roku w kalendarzu juliańskim jest o 11 minut 14 sekund dłuższy niż rok tropikalny (czas obrotu Ziemi wokół Słońca).

Ponad tysiąc i pół roku od narodzenia Chrystusa prawdziwe astronomiczne dni przesilenia zimowego i równonocy wiosennej przesunęły się prawie 10 dni temu w porównaniu z kalendarzem juliańskim, a Grzegorz XIII postanowił je umieścić na swoim miejscu. Jednak Cerkiew zachowała kalendarz juliański.

Właśnie dlatego prawosławni i katolicy obchodzą teraz Boże Narodzenie w różne dni. Jednak dla wygody wierzących lokalne kościoły prawosławne Grecji, Rumunii, Bułgarii, Polski, Syrii, Libanu i Egiptu również przełączyły się na kalendarz gregoriański. Parafie rosyjskiego Kościoła prawosławnego w Europie Zachodniej mają również pozwolenie na świętowanie Bożego Narodzenia zgodnie z kalendarzem gregoriańskim, to znaczy wraz ze swoimi narodami.

Czy możemy podążać za całym cywilizowanym światem? Gdybyśmy zrównali koło liturgiczne zgodnie z kalendarzem astronomicznym, Boże Narodzenie obchodziłoby się dawno temu 21 grudnia - tego dnia przesilenie zimowe już się zmieniło.

Dlaczego ponownie sprawdzamy czas Narodzenia Pańskiego z astronomami, jeśli Saturn i Mitre już dawno zostały zapomniane? Ze względu na „prawdę historyczną”? Ale tutaj ponownie wracamy do miejsca, w którym zaczęliśmy - Ewangelia nie mówi ani słowa o dacie Bożego Narodzenia. Mówi tylko, że Chrystus się urodził.

To jest historyczna prawda, a jednocześnie niesamowita wolność, jaką Bóg dał człowiekowi - zaakceptować lub nie zaakceptować tego faktu. W rzeczy samej, cud Bożego Narodzenia nie polega na tym, że Chrystus urodził się dokładnie w dniu przesilenia zimowego, aby ułatwić pracę chrześcijańskich misjonarzy, aby wykorzenić pogaństwo, ale na tym, że Bóg, stając się człowiekiem, dał człowiekowi możliwość stać się innym, zmienić się.

A jeśli nie zaakceptujecie tego faktu, to czy będzie jakaś różnica w tym, kiedy Chrystus się urodził - w dniu przesilenia zimowego lub kilka tygodni później? Czy jest jakaś różnica, czy magowie przybyli z darami dla Chrystusa, czy nie? Czy Gwiazda ich poprowadziła, czy przypadkiem natknęli się na jaskinię ze Świętą Rodziną? ..

Być może na pierwszy rzut oka historia czarowników i gwiazdy wygląda jak bajka. Wielu krytyków ewangelii twierdziło, że było to późniejsze wprowadzenie do Pisma Świętego, dokonanego przez Greków w celu udekorowania, mitologizowania wydarzenia Bożego Narodzenia, o czym bardzo oszczędnie opowiadali ewangeliści.

Ale jeśli zaakceptujecie ten punkt widzenia, nie będzie można powiedzieć nic o życiu Chrystusa, ponieważ prawie wszystko, co wiemy o Zbawicielu, jest powiedziane w Ewangelii. Ale jeśli nadal istniała Gwiazda, istnieli magicy, to jaki jest sens ich pojawienia się podczas narodzin Jezusa?

Kim są „mędrcy”? Kim byli ci ludzie i jak odnosi się do nich ewangelia? W tekście greckim nazywają się magikami. Herodot pisze na przykład, że tak nazywali się Medowie, którzy należeli do kasty kapłanów imperium perskiego.

Być może to Zoroastrianie interpretowali sny; ponadto byli astrologami, mędrcami, o których mówi się, że mają nadprzyrodzone moce. Ewangelia mówi nam, że magowie przybyli „ze wschodu”. Persja, Babilon, Arabia i Egipt mogą pasować do tej definicji. Jednak starożytna tradycja kościelna nazywa Persję miejscem narodzin Mędrców, ponieważ prorok Daniel (VI wiek pne) mieszkał w tym kraju przez długi czas.

I był tam „głową mądrych”. Być może zostawił swoich podwładnych ze świadomością biblijnego Boga i oczekiwanego Mesjasza. I ta wiedza była przekazywana z pokolenia na pokolenie.

Wiele osób, zarówno teraz, jak i w starożytności, wierzy i wierzy, że o losie człowieka decydują gwiazdy. Świat grecko-rzymski święto wierzył, że narodziny lub śmierć wielkich ludzi, zmiany polityczne poprzedzone są pojawieniem się gwiazd lub komet. Mędrcy, widząc Gwiazdę Mesjasza, udają się do Judei, aby Go wielbić. Według ewangelii Gwiazda ich prowadzi. Jakie wersje nie zostały przedstawione od 2000 lat w celu wyjaśnienia wizji Trzech Króli!

W XVII wieku astronom Johannes Köppler zasugerował, że Gwiazda Betlejemska jest „paradą planet”, to znaczy, że ich zbliżenie jest tak duże, że powstaje efekt wizualny jednej jasnej gwiazdy. 17 grudnia 1603 r. Zaobserwował koniunkturę Jowisza i Saturna w gwiazdozbiorze Ryby. I wiosną 1604 roku dołączył do nich Mars. Keppler zasugerował, że podobne zjawisko miało miejsce w ciągu 7-6 lat. P.n.e.

Spekulowano, że Gwiazda Betlejemska to nic innego jak kometa Halleya. Rzymski historyk Cassius Dion napisał o pojawieniu się komety. Jednak przesłanie Kasjusza pochodzi z 742 r. Od założenia Rzymu. Okazuje się, że 12 lat przed R.H., czyli za wcześnie na wydarzenia ewangeliczne.

Wreszcie, w naszych czasach amerykańscy astronomowie zasugerowali, że magowie zaobserwowali supernową lub narodziny nowej gwiazdy w gwiazdozbiorze Koziorożca wiosną 5 roku p.n.e. Teoria ta wydaje się interesująca, biorąc pod uwagę dane z chińskich kronik, które dotyczą tego wydarzenia do 5-4 lat. BC R. Jednak wszystkie te teorie mają jedną wspólną cechę - zaprzeczenie, że Gwiazda może przewodzić Mędrcom.

Na przykład Keppler wyjaśnił słowa ewangelisty Mateusza, że ​​„gwiazda, którą widzieli na wschodzie, szła przed nimi, aż w końcu przybyła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecko”, w przybliżeniu następująco. Ewangelia daje wrażenie, jakoby magowie nieustannie zwracali uwagę na Gwiazdę w drodze z Jerozolimy do Betlejem, czyli po prostu złudzenie optyczne. I dalej:

„Biblia o przedmiotach życia ludzkiego mówi do ludzi w tym samym języku, do którego są przyzwyczajeni. Nie jest podręcznikiem optyki ani astronomii, ale ma na myśli wyższe cele. ”

Rzeczywiście, Biblia nie jest podręcznikiem astronomii. Dlatego większość interpretatorów Ewangelii, ojców i nauczycieli Kościoła wierzy, że Gwiazda Betlejemska była taka tylko z wyglądu, ale w rzeczywistości - była to specjalna gwiazda stworzona przez Boga. Opinia św. Jan Chryzostom, który powiedział, że Mędrcy są prowadzeni przez anioła, który pojawił się w postaci gwiazdy.

Chrześcijańscy autorzy zaproponowali takie wersje, po pierwsze, w oparciu o przesłanie ewangelisty Mateusza, że ​​gwiazda poszła przed Mędrcami i zatrzymała się tuż przed szopką. Po drugie, jej „dziwne” zachowanie w Jerozolimie, gdy przybyli tam prostolinijni magowie, aby dowiedzieć się: „Gdzie urodził się król Judei?”

Gwiazda po prostu ukryła się przed nimi, a jednocześnie przed tymi, którzy „chcieli zniszczyć Dziecko”. Oznacza to, że zachowywała się bardzo nietypowo z powodu naturalnego zjawiska - w razie potrzeby pojawiła się, a następnie ponownie ukryła.

Dlaczego Kościół zawsze nalegał na cud Gwiazdy Betlejemskiej? Czy to naprawdę może być naturalne zjawisko?

Tak, oczywiście, że tak. Ale Kościół, mówiąc o nadprzyrodzonej naturze gwiazdy, nie oznacza konfliktu nauki z wiarą. Chodzi o chrześcijańską wizję Bożego Narodzenia jako cudu. A cud Gwiazdy Mesjasza w świadomości kościelnej jest identyczny z cudem narodzin Boga-człowieka.

Pogańscy mędrcy perscy udają się do małej wioski Betlejem, położonej w małej Judei, prawie na obrzeżach Cesarstwa Rzymskiego, aby pokłonić się Zbawicielowi, który się tu urodził. Co ich tu sprowadza, to zwykły zbieg okoliczności? Nie Trzech Króli przynosi tutaj cud narodzin Boga-człowieka. Stargazerzy nie mogli przybyć do Betlejem przez przypadek. To jest właśnie główny patos opowieści ewangelii o Gwieździe.

Dlatego nie ma sensu rozmawiać o naturze Gwiazdy. Cokolwiek to jest, jest wysyłane od Boga, aby poganie rozpoznali i czcili Mesjasza. Nawet jeśli Johannes Keppler ma rację, a perscy mędrcy obserwowali „paradę planet” lub narodziny nowej gwiazdy - co temu zaprzecza?

Naprawdę, dowiedziawszy się, że to nie jest gwiazda, ale Anioł, który prowadzi ich do pokoju dziecinnego Boga, czy odwrócą się i wrócą do swoich astrolabiów? Mędrcy nie poszli za gwiazdą, zostali wysłani do Króla Judei, do Zbawiciela. Co więcej, nie zawstydzili się, że znaleźli Go nie w komnatach królewskich, ale w nędznej jaskini - jaskini, w której zwierzęta są schowane przy złej pogodzie. To znaczy, najpierw wzięli samą Gwiazdę Mesjasza jako cud objawiony im, uwierzyli, a potem poszli za nią. Być może dlatego znaleźli swojego Zbawiciela ...

Epilog

Boże Narodzenie dzieli czas na dwie epoki - „przed” i „po”. W różnych momentach próbowano rozpocząć chronologię innych wydarzeń, ale wcześniej czy później zawsze następował powrót do normalności, a zatem ludzkość udowodniła, że ​​pojawienie się Chrystusa na ziemi, pomimo wszystko, było głównym wydarzeniem w jego historii.

Ale ludzkość to naprawdę żywi, konkretni ludzie - my wszyscy, z naszymi radościami i smutkami, nadziejami i rozczarowaniami, wiarą i wątpliwościami. Dlatego słowa Józefa Brodskiego są bardzo prawdziwe - „wszystkie Święta Bożego Narodzenia to trochę magowie”. Każdy chce widzieć i podążać za gwiazdą, która doprowadzi do żłóbka Zbawiciela.

To prawda, że ​​często idziemy do Niego z darami, ale po prezenty, zapominając o tym, zanim poprosimy, musimy je przynieść. Ale co można przynieść Bogu jako dar? Serce To dla nich, ze względu na ludzkie serca, rozświetliły się dwa tysiące lat temu i co roku świeci Gwiazda Betlejemska.

Przypomnij sobie TUSK ZDRADZIŁ SKRYWANĄ TAJEMNICĘ BEATY SZYDŁO. BYŁA PREMIER MIAŁA KIEDYŚ ZUPEŁNIE INNE PLANY NA SWOJĄ KARIERĘ

Jak informował portal „Zycie” POLACY ZAPŁACĄ WIĘCEJ ZA PRĄD, ALE PAŃSTWO OBIECUJE DOPŁATY. ILE BĘDĄ WYNOSIĆ I KIEDY MOŻNA SIĘ ICH SPODZIEWAĆ

Zycie pisał również o PADŁA PROPOZYCJA, ABY USTAWOWO SKRÓCIĆ TYGODNIOWY CZAS PRACY. CZY POMYSŁ ZOSTANIE ZREALIZOWANY