Ciężkie kroki odbijały się echem w pustym kościele. Jeszcze pachniało świeżymi kwiatami i ciastem weselnym. Obok mnie, w białej sukni ślubnej, stała najpiękniejsza kobieta na świecie – moja żona. W oczach miała łzy szczęścia, a na ustach promienny uśmiech. Ja też się uśmiechałem, ale w głębi serca czułem bolesny ścisk.
Na ślubie nie było mojej matki. Nie dostała zaproszenia. Od lat nie utrzymywaliśmy kontaktu. Kiedy wyszła z więzienia, próbowała się ze mną skontaktować, ale ja odrzucałem jej listy i telefony. Nie chciałem mieć z nią nic wspólnego.
W dniu ślubu wyrzucałem sobie te myśli. Przecież to był mój najważniejszy dzień, dzień, w którym rozpoczynałem nowe życie u boku ukochanej osoby. Powinienem cieszyć się tą chwilą bez żadnych zmartwień. Ale obraz matki, samotnej i bezdomnej, nie dawał mi spokoju.
Wiedziałem, że źle postąpiłem. Nie można przecież wyrzec się matki, bez względu na to, co zrobiła w przeszłości. Wziąłem głęboki oddech i powiedziałem żonie, że muszę na chwilę wyjść.
Wyszedłem z kościoła i ruszyłem w stronę ośrodku, w którym mieszkała moja matka. Zastałem ją na progu, skuloną w kącie, z brudną twarzą i zmęczonymi oczami. Na widok syna drgnęła i wyciągnęła drżące ręce.
Nie mogłem powstrzymać łez. Objąłem ją i powiedziałem, że jej przebaczam. Błagałem, żeby ze mną zamieszkała. Poczułem ulgę, kiedy się zgodziła.
Tego wieczoru nie wróciłem na wesele. Spędziłem go z matką, rozmawiając i nadrabiając stracony czas. Opowiedziała mi o swoim życiu w więzieniu, o tym jak żałowała swoich błędów i jak bardzo tęskniła za mną.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. "Moja córka wróciła do domu zapłakana i zapytała": Zadała mi krępujące pytanie
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Mój syn uważa, że jestem starą kobietą, a ja uważam, że można mieć dziecko po czterdziestce": Nie zmienię swojej opinii na ten temat