Nigdy nie przypuszczałam, że dzień narodzin naszej córeczki – moment, który powinien być pełen radości i miłości – stanie się początkiem wątpliwości, oskarżeń i bólu. Gdy po raz pierwszy spojrzałam na jej malutką, delikatną twarz, czułam, że moje serce jest pełne. Była idealna. Moje dziecko, nasze dziecko.
Ale już pierwsze spojrzenie mojej teściowej, gdy trzymała ją w ramionach, wzbudziło we mnie niepokój. Jej uśmiech był wymuszony, a ton głosu zimny.
– Ciekawe, że dziewczynka – powiedziała, spoglądając na mojego męża, Jakuba. – W naszej rodzinie od pokoleń rodzą się tylko chłopcy.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Zignorowałam to, myśląc, że to tylko dziwna uwaga, jaką czasem rzucają starsze osoby. Ale z każdym kolejnym dniem atmosfera wokół mnie stawała się coraz bardziej napięta.
Jakub, mój mąż, który dotąd był wsparciem w każdej trudnej chwili, zaczął zachowywać się inaczej. Był zamyślony, unikał kontaktu wzrokowego. Pewnego wieczoru, gdy usiadłam obok niego, żeby porozmawiać, wybuchł:
– Marta, musimy to wyjaśnić. Moja mama mówi, że coś tu nie pasuje. Wiesz, w naszej rodzinie zawsze rodzą się chłopcy. Może powinniśmy zrobić badanie DNA, żeby rozwiać wszelkie wątpliwości.
Wszystko we mnie zamarło. Badanie DNA? Czy on naprawdę myśli, że nasza córka nie jest jego dzieckiem? Czy to możliwe, że moja miłość i lojalność są teraz poddawane wątpliwości tylko dlatego, że urodziłam dziewczynkę?
– Jakub, co ty mówisz? To twoja córka, nasza córka! – powiedziałam, czując, jak łzy napływają mi do oczu.
– Ja chcę wierzyć, Marta, ale... sam rozumiesz. To dziwne, nigdy w naszej rodzinie nie było dziewczynek. Mama mówi, że mogłaś... no wiesz – przerwał, patrząc gdzieś poza mną.
Te słowa były jak nóż wbity w moje serce. Patrzyłam na niego, człowieka, któremu oddałam całe swoje życie, który obiecywał, że zawsze będzie mnie wspierał. A teraz stał przede mną, podważając wszystko, co nas łączyło.
Teściowa, jakby czując, że jej wątpliwości zdobywają grunt, zaczęła mnie otwarcie oskarżać. Podczas jednej z wizyt wprost powiedziała:
– Marta, może lepiej będzie, jeśli wszystko wyjaśnimy. Jeśli nie masz nic do ukrycia, to przecież nie powinnaś się bać. Prawda zawsze wyjdzie na jaw.
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Wszystko we mnie krzyczało, żeby uciec, żeby zakończyć ten absurd, ale wiedziałam, że nie mogę. Dla mojej córki, dla naszej przyszłości musiałam stawić czoła tym oskarżeniom.
– Jeśli chcecie, zróbcie to badanie – powiedziałam w końcu, z kamiennym wyrazem twarzy. – Ale wiedzcie jedno: to nie ja powinnam się wstydzić. To wy, którzy podważacie moją miłość i uczciwość.
Badanie zostało wykonane. Czekałam na wyniki, czując, jak coś we mnie umiera. Czy zdołam wybaczyć Jakubowi, że pozwolił swojej matce na taką ingerencję w nasze życie? Czy będę w stanie spojrzeć mu w oczy po tym wszystkim?
Wyniki przyszły po kilku tygodniach. Oczywiście potwierdziły to, co wiedziałam od początku – nasza córka jest jego dzieckiem. Jakub przeprosił, ale jego słowa wydawały się puste. Teściowa nie powiedziała nic. Po prostu przestała rozmawiać na ten temat, jakby nigdy nie miało to miejsca.
Ale ja wiem, że coś między nami zostało złamane. Miłość, którą czułam do męża, nigdy nie będzie taka sama. A moja córeczka, która zasługuje na miłość i akceptację, dorasta w cieniu wątpliwości, które nigdy nie powinny się pojawić.
Czasem patrzę na nią, gdy śpi, i zastanawiam się, jak wytłumaczę jej kiedyś, dlaczego musiałam udowadniać, że jest częścią tej rodziny. A najbardziej boli mnie myśl, że nigdy nie powinna była czuć się niechciana w miejscu, które miało być jej domem.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. "Przez całe życie pomagałam sąsiadom": Teraz, gdy potrzebuję pomocy, wszyscy odwrócili się ode mnie
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Moja synowa traktuje mnie jak ciężar": Czy to jest moja starość