Rozpad naszego małżeństwa był powodem zachowania mojego męża. Nie podobało mi się to, że przez dwa dni nie było go w domu, a ja nie wiedziałem, gdzie jest. A kiedy trzeciego dnia wrócił, nie chciał niczego wyjaśniać. Do tego obraził się, że w ogóle zadaje mu pytania. Kiedy wrócił do domu, sprzątałem mieszkanie. Zawsze sprzątam, kiedy się denerwuję.
I tak się złożyło, że kiedy wszedł, myłem podłogę w przedpokoju. Wyglądał na naprawdę zadowolonego, co tylko jeszcze mocniej mnie rozzłościło. Zapytałam, dlaczego nie odbierał telefonu i czemu nie zadzwonił, że tak długo go nie było. Wtedy właśnie nazwał moje pytania nietaktownymi i się obraził.
„Jestem dorosły! Nie pamiętasz?” – stwierdził. „Mam prawo żyć tak, jak mi się podoba. I nie muszę się nikomu z tego tłumaczyć”.
Nie wiem, jak to się stało, ale gdy tylko te słowa padły z jego ust, uderzyłam go mokrą szmatą, którą trzymałam w rękach. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie w milczeniu. „Przepraszam” powiedziałam cicho, patrząc przestraszona na jego mokrą i brudną twarz. „Wszystko wytrę” szepnęłam i pobiegłem szukać czystego ręcznika, ale jego dumny, pewny i spokojny głos mnie powstrzymał.
„Nie szukaj” – powiedział. „Idź spakuj swoje rzeczy. Oczywiście najpierw dokończ mycie podłogi”.
Oszołomiona tym wszystkim, zrobiłam to, o co mnie prosił. Umyłam podłogę, zabrałam swoje rzeczy i wróciłam do rodzinnego domu. Na szczęście to niedaleko. Ledwie dwa przystanki tramwajem. Rozwiedliśmy się. Rok po rozwodzie Piotrek do mnie zadzwonił. Był niedzielny poranek. Zaczął mówić, że żałuje tego, co się stało i błagał mnie o przebaczenie. Chciał, żebyśmy do siebie wrócili.
Przekonywał mnie, że czas, kiedy nie byliśmy razem, pozwolił mu zdać sobie sprawę z tego, co stracił. Powiedział, że jestem najlepszym, co mu się przydarzyło w życiu. Zapewniał mnie, że kocha mnie bardziej niż kiedykolwiek.
Przyznam, że słuchanie tego sprawiło mi przyjemność. Mimo wszystko nadal kochałam Piotra. Spakowałam swoje rzeczy i pobiegłam do niego. Przywitał mnie w progu. Powiedział, że tak bardzo się cieszy, że jestem i przeprosił mnie za bałagan. Potem spojrzał na zegarek i stwierdził, że musi lecieć, bo umówi się z przyjaciółmi.
„Rozgość się i czuj się jak w domu” – powiedział. „To znów jest twój dom. Wrócę wieczorem z przyjaciółmi. Mogłabyś przygotować nam coś pysznego na kolację? Nie zdążyłem iść do sklepu. Mogłabyś pójść? Przeleję pieniądze na twoją kartę” – rzucił i wyszedł.
Brud i bałagan w domu był trudny do opisania. Trzeba byłoby to zobaczyć. Najbardziej przerażająca była kuchnia. Rozglądając się wokół zrozumiałam, dlaczego po mnie zadzwonił. Nie chodziło o miłość. Potrzebował tylko sprzątaczki.
Zadzwonił trzy godziny później. Zapytał, jak się czuję. Odpowiedziałem, że u mnie wszystko w porządku. Dodałam, że teraz sprzątam mieszkanie. Skłamałam. Szłam wtedy do kina z kolegą. „Super” – powiedział. „Tylko nie zapominaj, że mamy dziś wieczorem gości. Ugotuj coś pysznego. Dasz radę?”.
„Dam sobie radę” – odpowiedziałam.
„O nic się nie martw. Będziesz zadowolony” – powiedziałam.
Już nigdy więcej mój były mąż do mnie nie zadzwonił.
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. Nowa żona mojego byłego jest zła, że chcę walczyć o alimenty. Stwierdziła, że powinnam oddać dziecko, jeśli sama nie umiem go utrzymać
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Żałoba w brytyjskiej rodzinie królewskiej. Nie żyje członek rodziny
O tym się mówi: Danuta Wałęsa wyjawiła bolesną prawdę. Otwiera karty z życia małżeńskiego z Lechem Wałęsą