Niedawno całkiem przypadkiem okazało się, że przez sześć lat wychowywałam cudze dziecko. Nie było to dla mnie łatwe. Wiedziałem, że nigdy nie wybaczę mojej żonie zdrady i kłamstwa. W tamtej chwili przestała dla mnie istnieć. Nie wahałem się ani chwili. Chciałem rozwodu.
Złożyłem pozew o rozwód i wyprowadziłem się z naszego mieszkania. Nie chciałem dłużej żyć u jej boku. Nie było mi łatwo odejść. Zostawiałem też syna, którego bardzo kochałem, choć nie był moim biologicznym dzieckiem. On nadal uważa mnie za swojego ojca, a ja nie chcę złamać jego małego serca.
Sam nie wiem, jak mam ułożyć nasze relacje. Są chwile, kiedy wydaje mi się, że lepiej będzie, jeśli na zawsze zniknę z jego życia. W końcu o mnie zapomni. Innym razem zwycięża miłość. Nie chcę karać chłopaka za błędy popełnione przez jego matkę. Przecież to nie on wybierał sobie rodziców. W końcu zdecydowałem, że nie mogę go zostawić.
Nigdy nie wybaczę mojej żonie tego, co mi zrobiła. Chcę, żeby jak najszybciej przestała być moją żoną. Nie zamierzam jednak rezygnować z kontaktu z synem. Przywiązałem się do niego i nie ma większego znaczenia, czy w naszych żyłach płynie ta sama krew, czy nie. Pomyślałem, że będę widywał się z nim w weekendy. Zabiorę go na spacer. Porobimy razem rzeczy, które oboje lubimy.
Prosiłem o radę moich rodziców i przyjaciół. Zgadzają się ze mną, że dziecko nie jest niczemu winne i nie powinienem karać go za winy jego matki. Chciałbym jednak prosić i was o opinię.
Czy dobrze robię, chcąc zachować kontakt z dzieckiem, które nie jest moje?
To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. Mąż chce po prostu odpocząć, ale jego matka tego nie rozumie. Stwierdziła, że wszystko to moja wina
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Redakcja „19:30” ma spore kłopoty. Widzowie domagają się określonych zmian w programie informacyjnym. Czy Marek Czyż nie wszystkim przypadł do gustu