Tylko matka nie była z tego zadowolona. W końcu mieszkali tu jej rodzice i wszyscy w tym domu dorastali. I nie chciała opuszczać swojej rodzinnej wioski.
Ale dzieci były wytrwałe i uparte, wciąż na nowo poruszając ten temat. Anna rozumiała, że najprawdopodobniej dzieci potrzebowały tylko pieniędzy, o matkę nie przejmowały się, rzadko odwiedzały, też nie dzwoniły. A potem jak grom z jasnego nieba chcą zabrać mamę do miasta pod nadzorem. Błagali ją uporczywie, ale matka przeciągała ten moment najlepiej, jak potrafiła.
„A z kim będę mieszkać? Nie jestem sama, mam psa i kota.
Córka Agnieszka pozwoliła na razie przywieźć do siebie kota Vaskę. Ale zaproponowała, że odda psa sąsiadowi, wujkowi Piotrowi, on i Anna są przyjaciółmi od dawna, relacja jest dobra. Nie odmówi.
Sąsiad Piotr niezbyt dobrze zareagował na ofertę sprzedaży domu, nawet ją do pewnego stopnia zbeształ, bo lepiej jest spotkać się ze starością w ojczyźnie i w domu. A w mieście nie wiadomo, co się stanie, zwłaszcza że kobieta mieszka tam całe życie.
Po rozmowie z sąsiadem Anna postanowiła ponownie porozmawiać z dziećmi, jej dusza nie chciała opuścić swojej ojczyzny.
Ale córka nadal nalegała:
„Dlaczego jesteś upartą mamą? Nie wysyłamy Cię do domu opieki, ale zabieramy do nas, dzieci i wnuków”.
Jakby zabierając najcenniejszą rzecz z serca, kobieta w końcu się zgodziła. Dom sprzedał się szybko, pieniądze zostały podzielone. I tam zaczęli dyskutować, z kim matka będzie mieszkać.
Najstarsza córka nagle przystąpiła do remontu i nie może zabrać matki.
Środkowa córka również odmówiła. Powiedziała, że niedługo wyjeżdża w daleką podróż służbową, wtedy tylko będzie mogła ją odebrać. Myśleli, że każdy będzie miał mamę u siebie każdego miesiąca po kolei, ale po prostu się nie zgadzali.
Wyglądało na to, że syn Nikita postanowił zabrać do siebie matkę, dopóki siostra tego nie załatwi.
I jak tylko pieniądze skończyły się z domu, zaczęło się przeklinanie, nikt nie chciał zabrać matki, potem nie było czasu.
Pewnego dnia skończyła się cierpliwość starszej siostry i z irytacją powiedziała do mamy: „Spakujmy się i chodźmy ze Svetą do Nikity, pomyślimy gdzie zostaniesz”
Anna zebrała swoje rzeczy w tobołek, wzięła kota i wyszła z domu.
Długo szli z Vaską. Kot przytulił swoją babcię. Myślała o tym, jak powinna żyć teraz i gdzie. Myślała o powrocie do rodzinnej wioski i poproszeniu sąsiada, żeby pomógł jej w tej sytuacji.
Staruszka znalazła spokojne miejsce i usiadła na ławce, była bardzo zmęczona, to nie było już na jej lata. Siedziała ze łzami w oczach przez kilka godzin. Zaczęła marznąć, gdy ktoś dotknął jej ramienia i zapytał: „Wszystko w porządku? Dlaczego tak długo pani tu siedzi?”
Anna odwróciła się i zobaczyła mężczyznę w wieku około 40 lat. Mężczyzna jakoś od razu zorientował się, że staruszka potrzebuje pomocy. Wziął ją pod ramię i zaprowadził do wejścia, po czym wszedł do mieszkania.
- Wejdź, rozgrzej się, teraz zjemy obiad. Była jednak tak wyczerpana, że usiadła na kanapie i natychmiast zasnęła. A kiedy się obudziła, zobaczyła kobietę, która zaprosiła ją do stołu. Dom był przytulny i pachniał pysznym jedzeniem.
Kobieta ostrożnie wzięła Annę za rękę i zaprowadziła ją do stołu, zapytała o jej samopoczucie, a potem powiedziała, że ona i jej mąż nie mogą mieć dzieci przez długi czas, po czym postanowili adoptować dwoje dzieci z sierocińca, a potem urodziła dwójkę swoich.
Anna bardzo polubiła tę rodzinę, wszyscy mieszkali razem, choć w wynajętym mieszkaniu. Dzieci były kochane, bardzo szanowały rodziców.
„Dziękuję za wszystko, ale nie chcę was już kłopotać”. Ale Joanna i Adam nie chcieli niczego słyszeć, nie pozwolili jej nigdzie odejść. Doskonale zdawali sobie sprawę z jej sytuacji.
Namawiali do pozostania, argumentując, że wnuki nie miały babć, dzieci będą bardzo szczęśliwe.
Więc Anna została z nimi, mieszkali razem, nikt nikogo nie uraził. Żyli więc do wiosny, ale bliżej lata musieli wyprowadzić się z wynajmowanego mieszkania, ponieważ właściciele poprosili o opuszczenie mieszkania.
Oczywiście Adam był oszołomiony, gdzie tak szybko miałby pójść ze swoją dużą rodziną. Tutaj Anna poprosiła o przyniesienie starego płaszcza. Adama poprosiła o przecięcie podszewki płaszcza i wyjęcie stamtąd pakunku. Tam zobaczyli rodzinne skarby.
To powinno wystarczyć do zbudowania nowego domu. Jest nawet miejsce na nowy budynek – powiedziała babcia. Ale wystarczy zaakceptować jeszcze jedną osobę, mojego sąsiada Piotra. Ma stary dom, zostanie dziadkiem twoich dzieci. Zamiast jego starego domu zbudujmy nowy. Czy się zgadzasz?
Mężczyzna był w absolutnym szoku. Choć zaskoczony musiał pamiętać, że jest głową wielkiej rodzinki.
"Dzieci mnie już nie potrzebowały, zostawiły mnie, a ty mnie zaakceptowałeś. Dlatego nie chcę już o tym dyskutować."
Wkrótce zbudowali dom, sąsiad Piotr też się z tego cieszył, bo już od dawna był samotny.
Pewnego pięknego dnia stara kobieta zobaczyła w pobliżu bramy kobietę, która krążyła w kółko. Okazało się, że jest to najstarsza z córek Anny. - Wow, rezydencje, przyjechałam odwiedzić Piotra, bo byłam pewna, że ty już umarłaś.
- Kto to – zapytał Piotr.
- Kiedyś była moją rodziną, to moja najstarsza córka, która odmówiła mi schronienia i godnej starości...a tak wszystkie dzieci przekonywały mnie, że będę mogła u nich mieszkać, gdy zgodzę się na sprzedaż mojego domu!
Piotr, słysząc to, podszedł do bramy i rzekł do stojącej z rozdziawioną buzią kobiety - zostawiłaś swoją matkę, a schronienie nam obojgu dali obcy ludzie. Teraz to oni są naszą rodziną, a ty odejdź.
- Kto to był? – spytała Joanna.
Moje dzieci chyba targa sumienie za to, co mi zgotowały. Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek zdołam im ulżyć w tym temacie... - odpowiedziała Anna i westchnęła ciężko.
To też może cię zainteresować: Drożyzna w sklepach wpłynie na wysokość przyszłorocznej emerytury. Wskaźnik waloryzacji może osiągnąć ponad 13 procent
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Za pomocą prostych narzędzi, które z pewnością znajdziesz w Twoim domu, możesz pozbyć się zatkań i wyczyścić zlew
O tym się mówi: Media obiegły nowe fakty w sprawie odejścia syna Christiano Ronaldo. Co udało się ustalić