"Długo bali się zgasić światło w nocy, lecz nad ranem postanowili w końcu spróbować". Ta historia z dreszczykiem wydarzyła się naprawdę

Po raz pierwszy o tym niesamowitym zdarzeniu opowiedziała mi moja babcia ze strony matki. Miałem wtedy prawdopodobnie dziesięć lub jedenaście lat.

Szczerze mówiąc, przez długi czas nadal wierzyłem w to, co usłyszałem. Zacząłem nawet bać się ciemnych pokoi, chociaż wydawało mi się, że wyrosłem już ze strachu przed ciemnością i wszelkiego rodzaju dziecięcymi horrorami...

Tak więc to było w Syzran pod koniec lat 70., jeszcze przed moimi narodzinami - moi rodzice właśnie się pobrali i przenieśli do innego miasta. A potem stało się nieszczęście - mój dziadek zmarł na raka. Mama została pilnie wezwana telegramem, oczywiście, przyjechał z nią tata, który był bardzo przywiązany do swojego teścia.

Zmarły zgodnie z oczekiwaniami został umyty, ubrany w nowe, czyste ubrania i umieszczony w trumnie, którą ustawiono na stole w sieni (największym pomieszczeniu w domu). Ponieważ dom rodzinny mojej mamy miał tylko dwa pokoje, a drugi pokój sąsiadował z salonem, babcia i jej rodzice postanowili spędzić noc w kuchni - na szczęście była dość duża i była w niej rozkładana sofa.

A potem przyszła noc przed pogrzebem. Według babci nigdy w życiu nie bała się tak bardzo jak wtedy. „Poszliśmy spać, zgasiliśmy światło (...)". Gdy tylko zaczęliśmy zasypiać, nagle naczynia w kredensie zaczęły brzęczeć, jakby ktoś nim potrząsał. To brzmiało wręcz jak grzmoty! Jakby ktoś upuścił szafkę na podłogę wraz ze wszystkimi filiżankami i talerzami! ” - wspominała babcia.

„Natychmiast wszyscy podskoczyli, zapalili światło - szafki były na swoim miejscu, a wszystkie naczynia nienaruszone… Położyliśmy się ponownie." - dodała.

Niecałe pięć minut później znowu podskoczyli i zapalili światło, ponieważ wszystkim wydawało się że... ktoś przecina kredens na pół. Jednak znowu wszystko było w porządku.

Długo bali się zgasić światło w nocy, lecz nad ranem postanowili w końcu spróbować.

Koszmar się jeszcze nie skończył... Po zgaszeniu światła domownicy usłyszeli dzwonienie od strony korytarza. Przedpokój miał drugie drzwi prowadzące na przeszkloną werandę. Rodzina miała wrażenie, jakby ktoś tam wszedł i zaczął zaciekle rozbijać szybę. Podobnie jak w poprzednich przypadkach, po zapaleniu światła okazało się, że wszytko jest nienaruszone!

Tej nocy praktycznie nie spali: na początku nie mogli zasnąć przez strach spowodowany tymi przerażającymi dźwiękami, a potem sami po prostu nie mogli, ze strachu.

Kiedy podrosłem, doszedłem do wniosku, że babcia może coś wyolbrzymiać ze względu na jej wrażliwość. I dręczyła rodziców pytaniami.

Mama przyznała, że ​​nie pamięta wszystkiego, co się wtedy wydarzyło, ponieważ bardzo opłakiwała swojego ojca, ale incydent z rozbitym szkłem został mocno zapisany w jej pamięci. Na początku tata odrzucił pytania - mówił, że wszystko to wydawało się kobietom z nerwów - ale potem potajemnie powiedział, że naprawdę w domu dzieje się coś diabelskiego...