Drzwi otworzyły się nagle, a za nimi stał on – Marek. Twarz, którą znałam lepiej niż własną, teraz była cieniem wspomnień. Wychudły, zgarbiony, ze spojrzeniem pełnym błagania. Wyglądał jak ktoś, kto przegrał wszystko. A jednak, mimo tego żałosnego widoku, moje serce zabiło szybciej – nie z tęsknoty, ale z gniewu, który trzymałam w sobie przez dziesięć lat.
– „Aniu, muszę z tobą porozmawiać” – powiedział, a jego głos był cichy, niemal niesłyszalny.
Nie zaprosiłam go do środka. Stał na progu, moknąc od deszczu, który uderzał o dach. To miejsce – mój dom, moja przestrzeń – było jedyną rzeczą, którą udało mi się zbudować po tym, jak mnie zostawił. I teraz śmiał tutaj wrócić?
– „Marek. Po tylu latach? Czego ty ode mnie chcesz?”
Dziesięć lat temu moje życie rozsypało się w jednej chwili. Marek zniknął bez słowa, zostawiając mnie samą z rachunkami, kredytem i tysiącem pytań, na które nie było odpowiedzi. Policja powiedziała, że to nie przestępstwo – dorośli ludzie mogą decydować o swoim życiu. Ale ja nie mogłam tego zaakceptować. Dni zamieniły się w tygodnie, tygodnie w miesiące, a ja wciąż czekałam, wierząc, że wróci.
W końcu musiałam przestać czekać. Nauczyłam się żyć sama. Każda zarobiona złotówka, każdy wieczór w pustym domu był przypomnieniem, że jestem na tym świecie tylko dla siebie. Zbudowałam coś z niczego – nie bez bólu, ale z determinacją, że nigdy więcej nie pozwolę nikomu tak mnie skrzywdzić.
– „Nie wiem, co mam ci powiedzieć. Nie mam nic, Aniu. Straciłem wszystko” – wyznał Marek, a jego głos drżał.
Nie zrobiłam kroku w jego stronę. Stałam w drzwiach, patrząc na człowieka, którego kiedyś kochałam, a który teraz był dla mnie obcym.
– „Straciłeś wszystko? Marek, to samo zrobiłeś mnie. Tyle lat temu zostawiłeś mnie z niczym. Dlaczego teraz wracasz?”
Wziął głęboki oddech, próbując się uspokoić.
– „Zrobiłem błąd. Poszedłem za czymś, co wydawało mi się lepsze… za inną kobietą. Ale ona mnie zostawiła. Wszystko się rozsypało. Straciłem dom, pracę… Proszę, Aniu, pomóż mi. Nie mam nikogo.”
Te słowa były jak nóż. W jednej chwili wszystkie te lata bólu, żalu i samotności wróciły z całą siłą. Zostawił mnie dla innej. A ja przez tyle czasu wierzyłam, że coś zrobiłam nie tak. Że może to moja wina. Jak mogłam być tak ślepa?
– „Pomóc ci? Marek, czy ty w ogóle słyszysz, co mówisz? Zostawiłeś mnie z niczym. A teraz, gdy nie masz dokąd pójść, przychodzisz do mnie?!”
Stał tam, mokry i zrezygnowany, jak ktoś, kto nie ma już żadnych opcji. W jego oczach widziałam coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam – strach. Być może po raz pierwszy w życiu naprawdę zrozumiał, co znaczy być samemu. Ale to nie znaczyło, że zasługiwał na moją litość.
– „Aniu, proszę…”
Wzięłam głęboki oddech, próbując opanować drżenie w głosie.
– „Nie wiem, czy potrafię ci wybaczyć. Nie wiem, czy chcę mieć cokolwiek wspólnego z tobą. Ale dam ci jedną noc. Możesz się przespać w salonie, a rano masz wyjść.”
Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Może dlatego, że mimo wszystkiego, co zrobił, nie potrafiłam zostawić człowieka na deszczu. Może dlatego, że gdzieś głęboko wciąż chciałam zamknąć ten rozdział z odrobiną godności.
Teraz siedzi w salonie, a ja w sypialni, próbując zrozumieć, co czuję. Gniew? Żal? Litość?
Jedno wiem na pewno – Marek już nigdy nie będzie częścią mojego życia. Ale ja? Ja muszę znaleźć sposób, by znów poczuć, że żyję, że jestem kimś więcej niż cieniem swojej przeszłości.
To też może cię zainteresować: Nowe informacje o samolocie, który spadł na ziemię. Przyczyna wypadku pod znakiem zapytania
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Oddałam swoją młodość, żeby opiekować się rodzicami": Teraz, kiedy ich nie ma, nie wiem, jak zacząć żyć dla siebie