Kościół pachniał świeżymi kwiatami, w powietrzu unosiła się mieszanina kadzidła i nerwów. Stałem przy ołtarzu, spocony, z sercem bijącym jak młot. Wszyscy patrzyli na mnie z uśmiechem — „szczęśliwy pan młody”. A ja byłem tylko przerażony.
Nie dlatego, że się żeniłem. Ale dlatego, że nie byłem pewien, czy to z miłości.
Gdy orkiestra zaczęła grać marsz weselny, drzwi kościoła otworzyły się szeroko. I wtedy ją zobaczyłem. Nie moją narzeczoną — ją.
Kobietę, której wcześniej nie znałem. Świadkinię mojej żony. Stała za nią, z bukietem w dłoni, w prostszej sukience, bez uśmiechu. I miała w oczach coś, co mnie rozbroiło — spokój. Takiego spojrzenia szukałem całe życie.
Nasze oczy spotkały się tylko na chwilę, ale to wystarczyło, żebym poczuł, że wszystko we mnie pękło.
Powtarzałem słowa przysięgi jak w transie.
„Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską…”
Nie wiedziałem, do kogo je mówię. Czułem, jak dłonie drżą, jak gardło się zaciska.
A gdy spojrzałem jeszcze raz — stała tam. Patrzyła na mnie z bólem, jakby rozumiała wszystko. Jakby wiedziała, że właśnie składam przysięgę, której nie dotrzymam.
Nie szukałem jej. Przysięgam, nie chciałem. A jednak kilka dni po ślubie dostałem wiadomość:
„Nie wiem, co się stało w kościele, ale ja też to poczułam.”
Spotkaliśmy się. Najpierw przypadkiem, potem już celowo. Wiedziałem, że to grzech, zdrada, wszystko naraz. Ale każdy jej uśmiech rozbijał we mnie resztki rozsądku.
To, co było między nami, nie potrzebowało słów. Wystarczyło jedno spojrzenie, bym zapomniał, kim jestem i kogo poślubiłem.
Prawda wyszła na jaw pół roku później. Moja żona znalazła wiadomości.
Nie krzyczała. Nie płakała. Tylko powiedziała:
„Wiedziałam, że tego dnia, kiedy spojrzałeś na nią, już mnie nie było.”
Odeszła. Zostawiła mi mieszkanie, a zabrała spokój. A ta, dla której wszystko poświęciłem… zniknęła. Wyjechała. Bez słowa.
Minęło piętnaście lat. Czasem chodzę do tego samego kościoła, gdzie brałem ślub. Siadam w ostatniej ławce i słucham, jak ktoś inny mówi „tak”. I myślę o tym, jak jedno spojrzenie może zniszczyć całe życie.
Nie wiem, gdzie jest dziś. Nie wiem, czy o mnie pamięta. Ale wiem jedno — miłość przyszła wtedy, gdy nie miała już prawa przyjść.
I choć nie żałuję, to każdego dnia modlę się, żeby już nigdy nie poczuć nic tak silnego.
Bo nie każda miłość jest błogosławieństwem. Niektóre są karą.
To też może cię zainteresować: Rodzina królewska nie wytrzymała. Pałac wydał pilne oświadczenie o księciu
Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Jackowski zdradził, co czeka nas po odejściu. Jego wizja mrozi krew w żyłach