Z życia wzięte. "W Wigilię usłyszałam, że mąż chce się rozwieść, bo od lat kocha inną”

Święta zawsze były dla mnie magicznym czasem. Uwielbiałam przygotowania – pieczenie pierników, zapach choinki w salonie, kolędy cicho grające w tle. Wigilia była kulminacją tej magii, momentem, kiedy cała rodzina zasiadała przy stole, by dzielić się opłatkiem i wspólnie świętować. Tego roku wszystko wyglądało jak zawsze – dom lśnił czystością, potrawy czekały na stole, a ja z nadzieją czekałam na wieczór spędzony z mężem i dziećmi.

Nie wiedziałam, że ten wieczór stanie się końcem mojego dotychczasowego życia.

Marek, mój mąż, od rana był dziwnie wycofany. Zawsze pomagał mi w przygotowaniach, rozwieszał światełka na choince i cieszył się jak dziecko, gdy przychodził czas na otwieranie prezentów. Tego dnia był inny – cichy, zamyślony, jakby nieobecny. Zapytałam, czy wszystko w porządku, a on tylko mruknął coś pod nosem i wyszedł na taras, zapalić papierosa. Nie chciałam psuć atmosfery, więc skupiłam się na gościach i dzieciach, starając się ignorować to dziwne napięcie.

Kolacja minęła spokojnie, choć Marek wciąż był milczący. Kiedy dzieci rozpakowywały prezenty pod choinką, spojrzał na mnie tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale się powstrzymał. Pomyślałam, że może ma problemy w pracy, które go przytłaczają. Postanowiłam, że porozmawiamy, kiedy dzieci pójdą spać.

Było już późno, kiedy usiedliśmy w salonie. Świece wciąż się paliły, a cisza wypełniała dom. Spojrzałam na Marka i delikatnie zapytałam:

– „Marek, co się dzieje? Od rana jesteś dziwny. Możesz mi powiedzieć, o co chodzi?”
Przez chwilę milczał, patrząc na swoje dłonie. W końcu wziął głęboki oddech i spojrzał mi prosto w oczy.

– „Ania, musimy porozmawiać. Nie chciałem tego robić dzisiaj, ale nie mogę dłużej udawać.”
Serce zaczęło mi bić szybciej. Coś w jego głosie powiedziało mi, że to nie będzie zwykła rozmowa.

– „O czym mówisz?” – zapytałam, próbując ukryć narastający lęk.

– „Chcę rozwodu.”

Słowa uderzyły mnie jak cios. Przez chwilę nie mogłam oddychać.

– „Co? Dlaczego? Marek, co się stało?”

Jego oczy były pełne bólu, ale nie zawahał się.

– „Od lat jestem nieszczęśliwy, Ania. Nie chciałem cię ranić, ale nie mogę dłużej żyć w kłamstwie. Kocham kogoś innego.”

Świat zawirował. W jednej chwili wszystko, co budowaliśmy przez lata – nasze małżeństwo, dom, rodzina – runęło jak domek z kart. Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę.

– „Kogo? Od jak dawna? Marek, błagam, powiedz, że to żart!”

– „To nie żart. To Karolina. Znamy się od pięciu lat. Od dwóch jesteśmy razem.”

Karolina. Moja znajoma, nasza sąsiadka, kobieta, z którą wielokrotnie spędzaliśmy czas na wspólnych grillach i spotkaniach. Czułam, jak gniew miesza się z rozpaczą.

– „Pięć lat?! Byłeś z nią, kiedy ja robiłam wszystko, żeby nasza rodzina była szczęśliwa? Jak mogłeś?!”

Marek spuścił głowę, jakby nie miał odwagi spojrzeć mi w oczy.

– „Próbowałem to zakończyć, Ania. Ale nie potrafię. Ona mnie rozumie, daje mi to, czego mi brakowało.”

Łzy spływały mi po policzkach. Przez całe nasze małżeństwo myślałam, że jesteśmy drużyną, że walczymy razem o naszą przyszłość. A teraz dowiadywałam się, że on od lat żył podwójnym życiem.

– „A co z dziećmi? Co im powiesz? Że zostawiasz nas w Wigilię, bo wolisz inną kobietę?”

Zamilkł. Widziałam, że nie ma odpowiedzi. Dla niego to była już decyzja, której nie zamierzał zmieniać.

Tamtej nocy nie zmrużyłam oka. Siedziałam na kanapie, wpatrując się w choinkę, która jeszcze kilka godzin wcześniej wydawała się symbolem radości i rodzinnej bliskości. Teraz była tylko przypomnieniem, jak łatwo wszystko można stracić.

Dzieci wciąż nie wiedzą prawdy. Marek wyprowadził się kilka dni później, zostawiając mnie z pytaniami, na które nie ma odpowiedzi. W Wigilię dostałam najgorszy „prezent” – świadomość, że mój mąż, którego kochałam i ufałam, od lat mnie zdradzał.

Teraz uczę się żyć na nowo. Każdy dzień jest walką, by pozbierać kawałki mojego życia i stworzyć coś, co będę mogła nazwać przyszłością. Z czasem pewnie zacznę widzieć w Wigilii znów radość, ale na razie pozostaje ona symbolem zdrady i bólu. Jedno wiem na pewno – zasługuję na miłość, która nie jest kłamstwem.

To też może cię zainteresować: Z życia wzięte. "Mój brat sprzedał dom rodzinny, nie pytając mnie o zdanie": Zostałam bez dachu nad głową

Zobacz, o czym jeszcze pisaliśmy w ostatnich dniach: Z życia wzięte. "Podczas badania DNA dowiedziałam się, że mój syn nie jest dzieckiem mojego męża"